[ مریم رضاخواه] آموزش و پرورش بهعنوان یکی از ارکان اساسی توسعه پایدار، نقش کلیدی در ارتقای سطح علمی، فرهنگی و اجتماعی جامعه دارد. یکی از چالشهای جدی که نظام آموزشی ایران با آن مواجه است، کمبود مدارس و فضاهای آموزشی مناسب است. این بحران نه تنها کیفیت آموزش را کاهش میدهد، بلکه شکافهای اجتماعی و نابرابری در دسترسی به امکانات آموزشی را نیز افزایش میدهد.
کمبود مدارس در ایران بهویژه در مناطق محروم و حاشیهنشین، معضل بزرگی است. بر اساس گزارشهای وزارت آموزش و پرورش، کشور با کمبود بیش از ١٠٠ هزار کلاس درس مواجه است. این کمبودها در شهرهای بزرگ، به دلیل افزایش جمعیت دانشآموزان، و در روستاها و مناطق دورافتاده، به علت ضعف زیرساختها و سرمایهگذاری ناکافی، به وضوح دیده میشود. به گفته وزیر آموزش و پرورش، تراکم بالای دانشآموزان در کلاسها به دلیل کمبود فضای آموزشی است. هرچند که در چند سال گذشته سرانه فضای آموزشی در کشور بهبود یافته و از ٥,١٧ متر مربع در سال ١٣٩٥ به ٥.٢٨ متر مربع افزایش یافته است، اما هنوز این مقدار با استاندارد ٨ متر مربع به ازای هر دانشآموز که طبق قانون باید رعایت شود، فاصله دارد. استانهای تهران، البرز و سیستان و بلوچستان بیشترین نیاز را برای ساخت مدارس جدید دارند، هماکنون بیشتر کمبود فضای آموزشی مربوط به دوره ابتدایی است که در ۶ سال آینده تغییر میکند و بیشترین کمبود در دوره متوسطه خواهد بود.